Remco Dikken (1981) tekent en schildert al jaren. Elke dag. Geen hemelbestormende visioenen. Dikken is een man van weinig woorden. Hij werkt graag klein. Op kleine formaten en met kleine onderwerpen.

Een voetbalveldje, danseresje, een kraai, een wandelingetje met de hond. Soms ook een mannetje dat uit een andere tijd weggelopen lijkt te zijn. Oude foto’s en plaatjes uit het verleden zijn een belangrijke inspiratiebron. Niet om de geschiedenis zelf, wel om eindeloos naar te kijken. Totdat er zich één enkel beeld uit losweekt.

Losstaande figuren en beelden spelen de hoofdrol. Ontdaan van iedere context, is het alsof je door een patrijspoort naar een krachtig verstild tafereel kijkt. De wereld in een regendruppel.

Babbelstuk
Op zich hebben de beelden en schilderingen van Dikken weinig met elkaar te maken. Wat hen verbindt zijn de ongedwongen tekenachtige lijn- en penseelvoering, het gelaagde kleurgebruik, hun intimiteit en heldere zeggingskracht. Dikken versterkt dat door de manier waarop hij zijn intieme schilderingen in een tentoonstelling als een 18e eeuws “babbelstuk” ensceneert. Een klein, informeel groepsportret van “kleine luiden” die in een ongedwongen huiselijk sfeer iets gewoons met elkaar doen: theedrinken, een spelletje spelen, musiceren. En dan ontspint zich vanuit het “kleine’, persoonlijke en huiselijke perspectief, als vanzelf de verbinding met de grote verhalen van nu, vroeger, straks en later

Let Geerling,
kunsthistoricus/ curator