Een jaar lang liepen we door de stille straten van Schiedam. De wereld had zich achter de voordeur teruggetrokken. Dus belden we aan, klopten op deuren om binnen te komen. Ik ging in gesprek met de bewoners van Schiedam die er al heel lang woonden, ik ging in gesprek met bewoners van Schiedam die er maar net woonden. De ontmoetingen brachten me door de hele stad. Ik sprak met een mevrouw over Gerard Reve, ik sprak met een man over zijn dochter. Aan de keukentafel gezeten, of wegzakkend in een behaaglijke fauteuil begonnen we een wandeling door tijd en ruimte. In de gesprekken klonk de geschiedenis alsof het gisteren nog gebeurd was, en werden nieuwe plannen gelanceerd die van alle tijden zijn. Wat maakt de Schiedammer Schiedammer? De oude jeneverstad die na jarenlang wat ingedut te zijn geweest in korte tijd een groeispurt van jewelste maakt. Die nieuwe bewoners lokt, en oude bewoners behaaglijk maakt. Ik kwam als kind in Schiedam om schoenen te kopen. Mijn vader bracht me op donderdagavond, koopavond, naar de drukke Hoogstraat omdat vrijdagavond koopavond was in Rotterdam en hij zelf achter de toonbank stond. Schiedam werd mijn eerste andere stad – een stad naast Rotterdam en toch wezenlijk anders. Het was maar een kort ritje, de omweg maakte een wereld van verschil. Als ik jaren later door de Hoogstraat loop, komen die herinneringen weer terug. Ik maak kennis met de eigenaar van galerie 158, Margi Geerlinks. We houden allebei van mensen ontmoeten, we houden allebei van lopen, we omarmen het toeval, de omweg, het verdwalen. Schiedam is groot genoeg om parken en wijken te doorkruisen, klein genoeg om er niet in te hoeven verdwalen. En aan de grachten en rivieren is water en waar water is, is poëzie – en jenever.